Παθήσεις Ώμου

Η διάγνωση και αντιμετώπιση των παθήσεων του ώμου συνεχίζουν να εξελίσσονται με το χρόνο, ενώ η κατανόηση της φυσιολογικής ανατομίας και εμβιομηχανικής της άρθρωσης παίζουν σημαντικό ρόλο στην έναρξη σωστής θεραπείας.
Οι κύριες παθήσεις που αφορούν την άρθρωση του ώμου είναι το σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής και οι ρήξεις του τενοντίου πετάλου, η συμφυτική θυλακίτιδα (παγωμένος ώμος), η ασβεστοποιός τενοντίτιδα, η κροτούσα ωμοπλάτη, οι διάφορες μορφές αστάθειας και τέλος η οστεοαρθρίτιδα.

Η εκτίμηση του επώδυνου ώμου αποτελεί πραγματική πρόκληση, καθώς πολλές διαφορετικές παθήσεις μπορεί να παρουσιάζονται με παρόμοια συμπτωματολογία, ιστορικό και ευρήματα από την κλινική εξέταση. Οι περισσότερες παθήσεις μπορεί να προκαλέσουν πόνο γύρω από τον ώμο, αδυναμία σε συγκεκριμένες κινήσεις και τέλος μείωση του εύρους κίνησης. Το άλγος συνήθως επιτείνεται με την απαγωγή και τις κινήσεις πάνω από το οριζόντιο επίπεδο, πολλές φορές επεκτείνεται στην έξω πλάγια επιφάνεια του βραχίονα ενώ μπορεί να διαταράσσει τον ύπνο του ασθενή, ο οποίος αποφεύγει να ξαπλώνει στην πάσχουσα πλευρά. Αν και η φυσική εξέταση από μόνη της δεν οδηγεί πάντα στην τελική διάγνωση, αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην εκτίμηση του ασθενή, ώστε να αποκλειστούν παθήσεις από άλλες περιοχές του σώματος με αναφερόμενο πόνο στον ώμο (π.χ. αυχένας, θώρακας, κοιλιακή χώρα).
Ο απεικονιστικός έλεγχος περιλαμβάνει μια σειρά από ακτινολογικές λήψεις του ώμου, το υπερηχογράφημα που αποτελεί μια δυναμική εξέταση, την αξονική και μαγνητική τομογραφίες, με ή χωρίς σκιαγραφικό.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει αναλγησία, τροποποίηση δραστηριοτήτων, φυσιοθεραπείες και ενδαρθρικές ή υπακρωμιακές εγχύσεις φαρμάκων (τοπικό αναισθητικό και κορτιζόνη, PRP). Στην περίπτωση του παγωμένου ώμου ενδείκνυνται και οι χειρισμοί της άρθρωσης υπό αναισθησία.
Η χειρουργική θεραπεία συνίσταται σε ανοικτές επεμβάσεις, αρθροσκοπικές μεθόδους ή και συνδυασμό αυτών. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα λειτουργικά αποτελέσματα είναι παρόμοια, αν και η επιλογή της κάθε επέμβασης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες σχετιζόμενους με την πάθηση, τον ασθενή ή και το χειρουργό.